The Peaceful Songkran 2010- the "sand" seems not to exist..

Back to Bangkok with a nostalgic feeling sinking in the bottom of my mind. But yes, I am re-charged. And my life is back to normal in Bangkok. Songkran brought me to be close to village life and peaceful temples- close to northern Thai way of living, yet something has been missing from the way- many new things replace traditions- such as the pile of sand at the temples was not by the practice from folkway custom, where people would go to the river to get the sand in the bucket and bring it to the temples for building chedi. It was the belief that every time people went to the temple and when they walked out, they took the sand out with them. So every Songkran which is te Thai New Year, it was the tradition that people would bring the sand back to the temples, and so the temples could use that sand for any construction within the compound.

Nowadays, most temples just buy the sand for building their pagodas. Villagers' support is not neccessary anymore. Piling the sand becomes just the tradition with less and less meaning.

บทกวีเขียนเอง

รักแม่นี้ดั่งจันทร์รักฟ้า หมายป้อง
สองฟากฝั่งลำคลองกว้าง มิอาจกั้น
จะดั้นด้นดิ้นทุรายเพื่อ แน่งน้องคนงาม
ชีพพี่วายวาง บ่ห่อนไห้ ใจทะนง
....................................................................

ข้ารักสิเหน่หาเจ้ายิ่งนัก
แต่ข้าก็รักแผ่นดินยิ่งชีพ
ยิ่งกว่าชีพาตน… ข้านี้มอบให้
แผ่นผืนดินอันเป็นที่รัก
จึ่งจักจากนวลน้อง
....................................................................

อย่าครวญ อย่าครางเครือ เจ้าเอ๋ย
ใครเขาจะว่าได้เลย ว่าเขลา
พี่จักจากลาเจ้าไป ในรุ่ง
แม้มิรู้วันรู้พรุ่ง วันใดได้กลับ
เจ้าอย่าได้เหินห่างรัก จากพี่
พรุ่งของพรุ่งนี้ หวังพี่กลับมา
....................................................................

รักแล้วบ่รู้รส เรียมเอง ฤานา
มีแต่หยามหยามกัน ลั่นฟ้า
คนมีศักดิ์มีศรี ถือเล่า
ขวัญเยี่ยงเจ้าห่อนกล้า สู้รับ มือเรียม
...................................................................

เฟื้องฟุ้งแหล่รัตน- โกสินทร์ ยามนี้
กรุงสยามสำคัญ ขึ้นฟ้า
นรติกานต์ยันมไหศวรรย์เทพ เยือนโลก
หนอมนุษย์เร้ากระหือ เหี้ยน เจียนตาย
ตื่นเต้นคะนองลอง ของดี
ทั้งนรก สวรรค์มี ส่วนได้
เหยียบย่ำหัวหางกัน อุตลุต รึ้
หลงมั่วเคล้าปฏิกูลี จากเทพ ยันอสุรมนุษย์

Games in the News Business

I watch the daily morning news every morning, including the news from the favorite channel. You know it. I don’t want to mention. And there was something up in my mind, when I heard about what I personally call “call-for-action game”, or the way the channel tries to pull its audience to join the news and vote which news is the most “heart-hit” in their opinion. I do not have any objection with having opinions. You may see this issue is just something ordinary in the news business where money from SMS sent by the audience could be one way to earn. Whatever a business reason, I do not agree that the news could be part of this kind of game especially news about someone’s terrible life. Voting and sharing opinion is great as one way to show the democracy in the country. However, the democracy is something you do not intrude someone’s right and space. The example I would give here is the “awfully in trend” F vs A (nothing related to F&N coffee brand, sorry). What is happening to our society? How come the news has become part of the game that arouses people’s prejudice? In my opinion, news reporter must play his or her role as a “news reporter” actually. You see, the word “reporter” gives the meaning! This theory should be applied to news channels as well. Nowadays, news business has been gone so far that the audience could no longer believe in any news they have heard as many reporters always add their opinions, feelings and even sarcastic words many times. The reporters, you are playing with the audience’s feelings.

News voting game, one way it raises questions. Another way it causes prejudice, unfairness and harms, emotionally, morally or psychologically the news victims. The reporters, have you realized about this? Someone’s terrible life has become in the news title for many days. That’s poor enough. Don’t make it worse. The news voting game means nothing except a less and less meaningful life of the people in the news. To be the audience’s favorite news or not to be means anything? I don’t think so.

A news watcher..

Moonshine…please kiss my eyes

I wrote this poem about 10 years ago.. during my university study, in passion of John Keats the English poet in the Romantic period.

Moonshine…please kiss my eyes
To sleep, ‘cause I can’t sleep.
In the valley of nightmare,
Drag me with its weeping, “weep, weep”
Into the hell
I hear the bell of death,
Calling me with gentle grace,
Illusive noise, I know, I know.
But what to do, I can’t control.
Stop, stop that gentle sound.
I want a drum that wakes me now.
The world sleeps but cannot I.
The bell is ringing every night.
Tomorrow, tomorrow cannot come,
If can’t I sleep with the moon that shines,
Can’t sleep but wake in the hell of death.
I see Charon waitin’ at his place,
Welcoming me with his grotesque smile,
Taking me up his boat of death,
Bringing me along the fired river … as if I died
………………………………………………………………………
Morning, morning, please wake me up,
The night should end and the sun should shine.

Life is but a lump of meat

I wrote this poem about 7 years ago, at the age of wondering what the meaning of life was...The time passed by and I have realized that life has many beautiful moments even though some of them were not as expected. Many years later I started to learn to live, to travel, to think, to feel and to write....

Life is but a lump of meat,
That day by day makes it rotten.
A lump of heart is made of meat,
Dancing all the time until you’re dead
And what is the beauty of them all,
If see nothing but meat that’s raw?
With blood, with smell of disgusting,
And see pieces of meat that are falling.
And when life’s grilled with lustful fire,
No voice, no scream, or any cry.
So it is like a beef steak,
That’s finally buried in stomach grave.
No more meaning, no more value,
Life is but thing that has no rule.
So life is just a lump of meat,
That dances all the time until you’re dead.
Once, was delicious and fresh,
Last, so dried, dreary….
As if it has never been fresh before.

Ode to John Keats

John Keats is an English poet, the owner of variety of poems for example Ode to a Nightingale, The Human Seasons, etc. During my University study, I had been very much influenced by him especially when I started to write some poems.

Tonight….
A Nightingale’s crying.
I dream of him, my romantic man.
Hearing its glistering voice, but sad….
Somewhere in a far away land
He’s not alive, is he?
So why he looks so real!
Standing in front of me,
Smiling but sad and looks so pure
Oh, you, my poet….
“John Keats” is your name.
You come to my world,
To meet me again
…………………………………………………….
Thank you, Nightingale, my bird,
For bringing to me your gentle voice
Thank you, Nightingale, my bird,
For bringing to me his gentle love.

I'm now greeting with old friend loneliness

- A night 7-8 years ago in winter, in the middle of the room -

I'm now greeting with loneliness.
Nothing seems to move.
The eye of winter's gonna open up,
And shows its feeling of blue.
One can be with oneself,
In the moment of being lost?
Once, we're lost amidst the winter's arms,
Bury ourselves in the bed of brown leaves.
Nothing's gonna change,
But lose is coming.....

The poem of no name

This poem was written in 5 minutes, long time ago on a trip (can't remember which trip) when my heart was very much touched with something I couldn't explain.

I like lying down under the trees,
Seeing the leaves falling.
Some are blown away by the wind,
Some drop down quietly....
It's a wonder of life,
So soft and sentimental,
Darkness comes slowly to the earth.
Cool is all around,
Touch the iron track.
Heart feels from heaven to ground.
It's the tale of winter,
When traveling alone.
You catch the train's feeling,
And it's like you'll never got home...

ภาพประทับ กับ มโนภาพ

ภาพประทับ (impressions) กับมโนภาพ (ideas) ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน แต่เกิดจากจุดเริ่มต้นเดียวกัน มโนภาพเป็นสิ่งที่ถูกผลิตซ้ำโดยภาพประทับ ครั้งแรกที่คุณดื่มกาแฟในร้านหรูแห่งหนึ่งได้สร้างภาพประทับให้เกิดขึ้น ในเวลาต่อมา ขณะที่คุณนั่งดื่มกาแฟในร้านหรูอีกแห่งหนึ่ง แน่ใจหรือว่า นั่นไม่ใช่ผลพวงจากมโนภาพที่คุณสร้างขึ้นมา แน่ใจหรือว่าคุณกำลังดื่ม “กาแฟ” จริง ๆ แล้วมั่นใจหรือว่า การดื่มกาแฟในร้านต่อไป จะไม่ใช่ผลพวงจากการผลิตซ้ำมโนภาพของคุณ แต่....ผลิตโดยผู้อื่น

ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่พิชิตภูกระดึง

วันหยุดยาวสามวัน อย่างอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ฉันแพ็คกระเป๋าขึ้นภูกระดึง ช่วงนี้ คงต้องทำใจว่าจะต้องไปเจอฝูงชนมากมายที่เที่ยวภูเหมือนกัน แต่ทำอย่างไรได้ จะหาวันหยุดไปเที่ยวแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย ฉะนั้น ฉันกับเพื่อนเลยตัดสินใจไปกันอาทิตย์หยุดวันพ่อนี้เลย
เราเดินทางโดย รถทัวร์สายอีสานที่หมอชิต รถทัวร์ถึงผานกเค้าประมาณ 7 โมงเช้า ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางและเป็นจุดจอดรถทัวร์ ที่เรียกว่าผานกเค้า คงเป็นเพราะรูปร่างของหน้าผา ดูไปคล้ายนกเค้า หรือนกฮูก หลังจากลงจากรถ ใช้เวลาอีกสักพักในการจองรถทัวร์ขากลับไว้ มีบริการที่ร้านเจ๊กิม ซึ่งเป็นร้านขายของที่ระลึกและร้านอาหารด้วย บริเวณใกล้ๆนั้นเป็นร้านกาแฟสด ร้านขายของชำ และเพิงขายหมวกกันหนาว ผ้าพันคอและของใช้ต่างๆที่จำเป็นเวลาไปภู
จากนั้นเราเหมารถสองแถว ไป 300 บาท เพราะเห็นว่าเร็วดี เพราะเราต้องแข่งกับคน (เรื่องจองลูกหาบ) แต่หากคุณมาในช่วงที่ไม่รีบร้อน คนไม่เยอะ คุณสามารถต่อคิวรถสองแถวไปได้ คนละ 25 บาท เพื่อขึ้นไปจุดบริการนักท่องเที่ยว ใช้เวลาจากจุดจอดรถทัวร์ ไปถึงที่นั่นประมาณ 20 นาที สายลมหนาวปะทะหน้า ช่วงนี้ อุณหภูมิที่ภูกระดึงอยู่ที่ 8-12 องศา นี่แหล่ะ เมื่อเรามาถึงจุดบริการนักท่องเที่ยว หูก็ได้ยินเสียงประกาศให้ข้อมูลต่างๆแก่นักท่องเที่ยว ก่อนขึ้นภู มาแต่ไกล ที่นี่ เค้ามีลูกหาบประมาณ 400 คน เพื่อหาบสัมภาระของนักท่องเที่ยว ขึ้นภู คิดกิโลกรัมละ 10 บาท พอทุกอย่างพร้อม เราก็ออกเดินขึ้นเขาเป็นลูกๆ ไปจนถึงภู ซึ่งอยู่สูงจากระดับน้ำทะเล 1280 เมตร ระยะทางทั้งหมด 5500 เมตร เราต้องเดินขึ้นเรื่อยๆ บางช่วงชันมาก และเต็มไปด้วยโขดหิน แค่จุดพักแรกที่เรียกว่า “ซำแฮก” เราก็เหนื่อยจะตายกันอยู่แล้ว
ริม สองข้างทาง เหมือนฉากป่าที่เปลี่ยนสภาพไปเรื่อยๆ ป่าที่นี่แบ่งออกเป็น 5 แบบ เริ่มตั้งแต่ป่าเต็งรัง ป่าเบญจพรรณ ป่าดิบแล้ง ป่าดิบเขา และป่าสนเขา ซึ่งอยู่สูงสุด เมื่อคุณเดินผ่านแต่ละ “ซำ” * ไปจนถึง “หลังแป” นั่นแหล่ะ คือจุดรองรับเฮือกสุดท้ายของความเหนื่อย ก่อนจะเดินทางราบตลอดไปอีกประมาณ 2-3 กิโลเมตร เพื่อไปลานกลางเต้นท์ 
วันรุ่งขึ้น เราเดินเที่ยวชมธรรมชาติภายในภู การเดินทางใต้แสงอาทิตย์เป็นไปด้วยความเหนื่อยล้า หากรวมระยะทางเดินเพื่อชมธรรมชาติของภู (ยกเว้นพื้นที่ที่เป็นป่าปิด) ก็ประมาณ 44 กิโลเมตร ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันและเพื่อนกลับมากันด้วยอาการขาและเท้า เดี้ยงไปเป็นแถว จุดแวะพักมักเป็นน้ำตก พร้อมกลุ่มแมกไม้นานาพรรณ และ “ใบเมเปิล” ซึ่งถือเป็นสิ่งประทับใจอีกอย่างของที่นี่ มองไปเหมือนดวงดาวสีแดงใหญ่น้อย ยิ่งเวลากลุ่มใบเมเปิลร่วงลงสายน้ำที่ไหลมาจากน้ำตก ยิ่งดูเพลิน ราวจะบอกเราว่า ปลดปล่อยบางอย่างไปได้แล้ว ปล่อยให้ลอยไปตามวิถี อย่าดึงดันไปเลย…..
“ผาหล่มสัก” เป็นจุดชมพระอาทิตย์ตก คุณอาจต้องจัดการกับเวลาของการเดินหน่อย เพื่อให้มาทันดูพระอาทิตย์ตก น่าเสียดาย วันที่เราไปกันนั้น คนแน่นมาก ไปออกันถ่ายรูปตรงนั้น เราเลยไม่รอที่จะดูพระอาทิตย์ตกตรงนั้น และไม่ได้ถ่ายรูปตรงวิวหน้าผา แต่.... เราก็แก้ไขสถานการณ์นี้ได้อย่างชาญฉลาด ป้าย ป้ายอยู่ไหน เราไปที่ป้ายด่วน "ผาหล่มสัก" อืม ถ่ายรูปได้ จัดไป......
พักกันสัก ครู่ ก็ค่อยๆเดินกลับ โดยใช้เส้นทางใหม่ ตอนนั้น ใกล้มืดแล้ว แต่เราเตรียมเทียนและไฟฉายมาด้วย เราผ่านอีกหลายจุด ซึ่งมีน้ำและอาหารขาย ระหว่างทาง ฉันก็ได้รู้สึกว่า ในเมื่อเราไม่อาจไปแย่งชื่นชมความงามของผาหล่มสักและพระอาทิตย์ยามอัสดงที่ อาบไล้ผานั้นได้ ก็ไม่เห็นเป็นอะไร ยังมีพื้นที่เหลืออีกมากมายที่รอเราอยู่ แล้วเราก็ได้เห็นจริงว่า ณ ข้างหนึ่งของทางเลียบหน้าผานั้น แสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ก็สาดมา ทุกมุมของป่านี้ มีความสวยงามเสมอ ภาพเบื้องหน้านั้นคือภาพของผืนฟ้าสีน้ำตาลแดง ที่ทาบทาต้นไม้แต่ละต้น ทิ้งผืนฟ้าที่เหลือเบื้องบนให้มืดลง แล้วสักพัก ความมืดก็ปกคลุมทุกสิ่งไว้ ในความมืด เราเดินกลับกันเป็นแถว ไปตามเส้นทางที่เห็นเพราะแสงเทียนและไฟฉาย สมาธิทั้งหมดของเรา อยู่กับสิ่งเดียว จุดหมายเดียว นั่นคือ "การเดินให้ถึงลานกลางเต้นท์"
เช้าวันกลับนั้น เราต้องรีบตื่นแต่เช้าตรู่ เพราะต้องไปเข้าคิวชั่งสัมภาระ เพื่อให้ลูกหาบแพ็ค และขนลงภู พอประมาณ 9 โมงเช้า เราก็ออกเดินทางกลับกัน เราค่อยๆเดินเลียบทางทราย อารมณ์สบายๆ รับกับอากาศเย็นชื้นๆ ยามเช้า ก็พอที่จะละเมียดละไมกับสิ่งรอบข้าง เมื่อมองกลับไปข้างหลัง ก็ไม่เห็นสิ่งใดชัดเท่าหมอกที่ปกคลุม และพอกลับมามองทางข้างหน้า ก็เห็นแต่หมอกเช่นกัน สิ่งที่เราเห็นชัดนั้น ก็เพียงพื้นทรายที่เราเดินย่ำอยู่ เหมือนจะบอกเราว่า จงอยู่กับปัจจุบันในทุกย่างก้าวของชีวิต หลายกลุ่มล่วงหน้าไปก่อนแล้ว อีกหลายกลุ่มก็ค่อยๆเดินไล่หลังมา รอยเท้าที่เหยียบไปบนทรายนั้น ดูไม่มีประโยชน์อันใดให้จดจำ เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆที่ตามมา ก็เดินเหยียบทับรอยเท้าเรา แล้วลมก็ค่อยๆ พัดร่องรอยนั้นให้จางไปจนไม่เหลือให้เห็นรอย…...
หมอกจางลงเพราะเริ่ม สาย เผยให้เห็นหมู่ต้นไม้ที่ซ่อนตัวเองในผืนหมอก กระนั้น ภูอันไกลโพ้นอีกฟากหนึ่งนั้นยังนอนนิ่งอยู่กับเวลาของธรรมชาติ เบื้องหน้า ฉันมองเห็นต้นไม้แห้งต้นหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่กลางสายหมอก ความรู้สึกตอนนั้น นึกถึงความตายในสายหมอกชื้น ความรื่นรมย์กับความหนาวที่เหล่านักท่องเที่ยวและฉันรอคอยได้สัมผัสนั้น ทดแทนอะไรไม่ได้เลยเมื่อเราต้องเห็นว่ามีผู้คนอีกมากมายที่หนาวตายเพราะไร้ ผ้าห่มและเสื้อกันหนาว
ระหว่างทางลงที่ฉันได้ผ่านมานั้น ฉันได้เห็นกลุ่มวัยรุ่น คู่หนุ่มสาว ครอบครัว พ่อแม่ลูก ที่ค่อยๆ พยุงพากันลงมา บ้างก็อย่างทุลักทุเล บ้างก็เรื่อยๆ (เหมือนฉัน) บางคนขาแพลงจนร้องไห้ นั่นเป็นเรื่องปกติ แต่มีภาพหนึ่ง ดูแล้วก็น่ารัก ทำให้หวนนึกถึงครอบครัวที่อบอุ่น แม้ในยามเหนื่อยขนาดนี้ พ่อก็ยังมีอารมณ์พูดเล่นกับลูกสาวตัวเล็ก อารมณ์ฉันตอนนั้น เลยดูจะต่างจากตอนขาขึ้นอยู่มาก ฉันมองเห็นและรู้สึกในสิ่งที่ฉันได้พลาดไปเมื่อตอนขาขึ้น บางที เมื่อเวลาที่เรารีบร้อน เพื่อจะทำบางอย่างให้ผ่านไป เราอาจลืมมองบางสิ่งที่อยู่ระหว่างทางเดินไปสู่เป้าหมายนั้น สิ่งเหล่านั้น อาจให้คุณค่าอะไรบางอย่างแก่เรา หากจะถามว่าภูกระดึง ให้อะไรแก่ฉันบ้างนอกจากความงามที่ซ่อนเร้นของธรรมชาติ ฉันคงบอกได้ว่า ความประทับใจอยู่ที่เรื่องราวของผู้คนระหว่างการเดินอันเหนื่อยล้า การอยู่กับตัวเอง ณ ช่วงเวลาหนึ่ง เพื่อให้เราได้คิดอะไรบางอย่าง และสมาธิที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางเพื่อไปสู่จุดหมายปลายทาง ........
หลายปีมาแล้ว...

"Cabin in the Wood"- Review

I have just watched a movie, titled "Cabin in the Wood" at a mall near my place. At first it was only me waiting at the entrance to the cinema, feeling a bit scary with the atmosphere, kind of "watching alone (I mean there was only me in this hall)? in the Friday's night? No!. Finally after making a strong decision, with the previous strong will to see this gruesome movie, I walked inside, chose anywhere I wanted to sit (obviously somewhere very close to the entrance- the most top-he he, didn't pay for that seat :). It was a kind of relief, when one, and two and three and four...coming, until um, make it 15 people, and all sitting in the hall, chips and snacks..0_0". The hall number 7 didn't make any relationship with the number of people which was gonna make the hall so freaky soon.

The film is "Oh my lord buddha"! I mean it was not what I expected. If you think it is a ghost film, you are wrong. I couldn't say that this is a ghost film. The simple name gives clues of ghost stuff, playing with your imagination about a group of teenagers, a dark wood...appeared a small hut, you can call. Yeh, the setting was like that.

I would say that the film represents the new version of how those disgusting zombies were unearthed..and "digitalized", amplified by the technique of emotional reality TV show and media. I'm thinking about how long the writer and the producer have spent thinking about this plot and scenes. If you experienced "Pulse", Residential Evils, zombies films.. that would be the ones you may be reminded of.

The movie works its duty not so bad in symbolism. I think symbolism is even in the poster that shows the picture of a cabin that looks like a Soma cube wooden puzzle. Moreover, some scenes reflect the idea about respect to the earth, gods and goddess, the anger of the omniscience to the ignorance and the hand of god to change the world. The film is influenced by tribal rituals and the end-of-the earth motif, throwing away some sins to the teenagers (maybe they are too much addicted to the computer that their pulse would be little by little devoured) and letting them be the scapegoat for the rite.

There are two things to be questioned (well, not that serious but if anyone can tell). The first one is about the ghosts in this film. Were they real or digital? (I mean in the story). Or maybe they were awaken and added with a chip and computerized... (?) Actually finally not only ghost came out, a variety of creatures and mythological animals, ha ha make it easy, any of absurdity. All ghosts and spirits appeared one by one, under the control at first of the people working underground, but at the end the scene was terribly in chaos, and of course, the bloody scene (not like the Final Destination of course).

The second is the Japanese scene! What a hell is that? This is what I really don't get it. You better see it yourself and tell me how come what the American weird company did while lauching the reality TV to satisfy its customers had to do anything with the Japanese school girls and ghosts..seemed political, hah.

What the film interested me are these. The panoramic scene of the journey into the wood that led those teenagers to the journey of death game. The journey to the wood was designed like a hell fire pass, a hell valley you never seen the end of it looking down there, with the scnes of cold lake, pine trees sounding strangeness, and this is interesting, the electronic wall you couldn't see (would be better to watch in 3D) and the tunnel (waiting a call for explosion !)

Another interesting scene is the scene of the introduction to the end that revealed the puzzle. The dramatic zoom- in technique that horizons your eyes to see not just one cabin (in the wood) as the film's title but a hundred of cabin that locked in all the grudge and bad spirits (sound like a pandora box *_*) (that was opened finally).

The film is not too bad. Sin and sexuality always plays its role, with the absolutely predictable first death given to the most- porn of the group. But the virginity and smart didn't help in this film. Why? You see it yourself.

And suddenly, the film ended *_*" , Um, try not to find any reason in this film. It ends just like that.

What I get from this film? I think our life has been watched under the bg media and there is no more privacy in here. Well, it seems most of us like it. The best place to escape and unhide your "self" is the place where you can "hide" yourself as well.

แปลบทกวี I find no peace ของ Sir Thomas Wyatt (ดูต้นฉบับข้างล่าง)

"สมรภูมิรัก"
แม้รบร้างห่างไปไม่หมดรัก
จิตประจักษ์รักรุมทรวงมิห่วงหาย
หนึ่งก็กล้าหนึ่งก็หวังทุกครั้งไป
ริ้นมิคลายหนาวมิผ่อนอ่อนฤทัย
หลายครั้งเหมือนลอยล่องสู่ท้องฟ้า
อีกหลายคราก็รู้สึกมิไปไหน
ช่างอึดอัดในทรวงหนักหน่วงใจ
เป็นกระไรหนอเราช่างเขลาจริง
ยามรักต้องดุจสองมือได้ถือยึด
ขณะหนึ่งดั่งหลุดจากทุกสิ่ง
ยามรักคล้ายใจถูกขังรักประวิง
แต่ก็เหมือนชิงหนีได้แปลกใจเรา
รักเจ้าเอ๋ยโอบข้าไว้เช่นไรหรือ
อยากสิ้นชื่อดับไปไฟรุมเผา
แม้นนวลนางหมดสมัครรักใคร่เรา
ชีพคงเศร้าหม่นหมองครองน้ำตา
หากอีกใจมิใคร่จบชีวิตนี้
เผื่อคนดีสนองรักสมัครหา
อีกเพราะติดบ่วงรักประจักษ์อุรา
ความตายหรือจะนำพาข้าให้ตรม
ข้าเสพติดความรักจนเมามาย
ล้มทั้งกายเพียงแต่ใจมิได้ล้ม
กลับฝังฤดิผลิดอกให้ดอมดม
ขณะหนึ่งหนามคมทิ่มแทงใจ
อาจเจ็บปวดรวดร้าวผลาญเผาจิต
แต่มิคิดจากเจ้าให้หวั่นไหว
ที่รู้สึกทั้งหมดใช่เพราะใคร
เจ้านั้นไซร้ทอใยให้ข้ารัก

ต้นฉบับ
"I find no peace"

I find no peace and all my war is done,
I fear and hope, I burn and freeze like ice,
I fly above the wind, yet can I not arise,
And naught I have and all the world I seize on;
That loosth nor lacketh holdeth me in prison,
And holdeth me not; yet can I 'scape nowise;
Not let me live nor die at my devise,
And yet of death it giveth none occasion
Without eyes, I see; and without tounge, I plane;
I desire to perish, and yet I ask health;
I love another, and thus I hate myself;
I feed me in sorrow, and laugh in all my pain.
Likewise displeaseth me both death and life,
And my delight is causer of this strife.

The earth is comfortably sleeping in the April's lap.

The earth is comfortably sleeping in the April's lap. All the players are pouring it the fresh water. The earth would be wet and hot temper would be vapoured to the sky, at the right time when the first rain of the April's visiting the earth. All hot temper would disappear, so.
The festive songs will be sung all around. And when you look at the face of each player, they are smiling on this performance! Nothing could be interrupting the celebration of the earth for this moment....It is our joyous time, the watering time....